1450 r. – pierwsza pisemna wzmianka o Budzyniu dotycząca sporu między plebanem budzyńskim Maciejem, a plebanem żońskim Sędziwojem o prawa parafialne nad wsią Brzekiniec.

1458 r. – dokument Kazimierza Jagiellończyka, wymieniający miasto królewskie Budzyń.

1470 r. – właścicielem Budzynia jest Mikołaj Działyński, wojewoda inowrocławski.

1485 r. – M. Działyński oddaje Budzyń w zastaw Przecławowi z Potulic za 1600 florenów węgierskich.

1501 – 1506 r. – w czasie panowania króla Aleksandra Jagiellończyka Budzyń być może otrzymuje prawa miejskie.

1518 r. – król Zygmunt Stary nadaje swemu dworzaninowi Mikołajowi Potulickiemu wieś Budzyń.

1527 r. – Budzyń przechodzi w ręce starosty brodnickiego Mikołaja Działyńskiego.

1563 r. – Budzyń należy do powiatu poznańskiego.

1564/65 r. – Budzyń jest miastem wchodzącym w skład starostwa rogozińskiego.

1577 r. – Krzysztof Sokołowski, starosta rogoziński dzierżawcą Budzynia.

1626 r. – pożar powoduje znaczne zniszczenia w zabudowie miasteczka. Spaleniu ulegają dokumenty i przywileje miejskie.

1628 r. – lustracja wykazuje istnienie kościoła parafialnego pod wezwaniem św. Barbary.

1641 r. – król Władysław potwierdza prawa miejskie Budzynia oraz jego herb. W Budzyniu istnieje szkoła.

1649 r. – Jan Kazimierz potwierdza przywilej Władysława IV.

1670 r. – król Michał Korybut Wiśniowiecki nadaje mieszkańcom Budzynia prawo do wyrabiania piwa.

koniec XVII w. – Budzyń jest ośrodkiem niegrodowego starostwa, starostą Wojciech Mikołaj Breza.

1721 r. – król August II Mocny zatwierdza statut cechu piwowarów.

1755 r. – w Budzyniu powstaje Bractwo Kurkowe.

1768 r. – Jan Chłapowski zostaje ostatnim starostą budzyńskim.

1774 r. – Budzyń zajęty przez Prusy w trakcie uzurpacji granicznych po I rozbiorze. Pierwszy spis wykazuje 349 mieszkańców.

1775 r. – kończy urzędowanie ostatni polski burmistrz Budzynia Łukasz Wojczyński. Burmistrzem zostaje Niemiec Viebieg.

1788 r. – w Budzyniu zaczyna osiedlać się ludność żydowska.

1807 r. – Budzyń w granicach Księstwa Warszawskiego. Właścicielem Budzynia i okolic francuski generał Jean Ambroise de Lariboissiere.

1813 r. – odwrót wojsk napoleońskich z Rosji, Francuzi kwaterują w Budzyniu.

1815 r. – na mocy postanowień Kongresu Wiedeńskiego Budzyń ponownie w granicach Prus.

1816 r. – Budzyń liczy 992 mieszkańców.

1831 r. – spis mieszkańców wykazuje 1221 osób.

1833 r. – najstarszy zachowany plan Budzynia z ratuszem na rynku.

1849 r. – ukończenie budowy murowanego kościoła św. Barbary.

1863 r. - w powstaniu styczniowym uczestniczy dwóch mieszkańców Budzynia: Szymon Dowczyński i Kazimierz Janowski.

1871 r. – kolejny spis, Budzyń liczy około 1878 mieszkańców.

1872 r. – w Budzyniu istnieje katolicka szkoła ludowa.

1874 r. – powstaje Urząd Stanu Cywilnego (Standesamt).

1879 r. – w Budzyniu powstaje stacja kolejowa.

1883 r. – ukończenie budowy świątyni ewangelickiej, dzisiejszego kościoła św. Andrzeja.

1885 r. – proboszcz ks. Michał Klimecki zakłada Straż Grobu Pańskiego, czyli tzw. „Turków”.

1889 r. – na rynku staje „Kriegerdenkmal” – pomnik ku czci zwycięstw w wojnach, które doprowadziły do zjednoczenia Niemiec.

1895 r. – miejscowość liczy 1910 mieszkańców, w tym 1081 katolików, 741 protestantów, 88 wyznania mojżeszowego.

1898 r. – oddanie do użytku nowego budynku szkolnego przy ulicy Rogozińskiej.

1906 – 1907 r. – 8–miesięczny strajk szkolny w szkole katolickiej przy ulicy Rogozińskiej.

ok. 1910 r. – na Olszynkach powstaje strzelnica.

5 stycznia 1919 r. – Budzyń zostaje wyzwolony przez powstańców wielkopolskich z Rogoźna.

7 lutego 1919 r. – powstańcy wielkopolscy pod dowództwem Leona Napiecka zdobywają koło Okręglika niemiecki samochód pancerny.

26 kwietnia 1919 r. – mieszkańcy Budzynia otrzymali symboliczny klucz do ratusza.

1921 r. – w Budzyniu powstaje Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”.

1923 r. – powstaje Towarzystwo Powstańców i Wojaków im. Dowbora – Muśnickiego.

1923 r. – powstanie budzyńskiej Ochotniczej Straży Pożarnej.

1934 r. – rozporządzeniem Rady Ministrów Budzyń traci prawa miejskie.

1936 r. – odsłonięcie pomnika Józefa Piłsudskiego na ulicy Rynkowej.

1937 r. – Budzyń liczy 2027 mieszkańców.

1929 – 1939 r. – wizyty prezydenta Ignacego Mościckiego, polowania w lasach budzyńskich.

5 września 1939 r. – wkroczenie wojsk niemieckich, początek okupacji hitlerowskiej. Niemcy przywracają Budzyniowi status miasta.

12 września 1939 r. – pierwsza egzekucja, Niemcy mordują 2 mieszkańców Budzynia.

23 września 1939 r. – aresztowanie proboszcza ks. Stanisława Łakoty.

7 listopada 1939 r. – hitlerowcy mordują w Górach Morzewskich 41 Polaków, w tym ks. S. Łakotę, kierownika szkoły Władysława Kaję i policjanta Tomasz Skrętego.

23 stycznia 1945 r. – wkroczenie wojsk radzieckich, koniec okupacji hitlerowskiej.

30 stycznia 1945 r. – Józef Krawczyński wójtem Budzynia, wkrótce jednak miejscowość ponownie traci status miasta.

1953 r. – przy ulicy Rogozińskiej w miejsce poprzedniego spalonego staje wiatrak partlak, przeniesiony do Budzynia z Radwanek.

1956 r. – powstaje kino wiejskie, jedno z dwóch pierwszych w Wielkopolsce.

1961 r. – miejscowość liczy 2059 mieszkańców.

1973 r. – Budzyń ponownie siedzibą gminy, po likwidacji gromad.

1975 r. – początek przynależności do województwa pilskiego.

1976 r. – ukończono budowę budynku Gminnego Ośrodka Kultury.

1979 r. – oddanie do użytku obwodnicy Budzynia.

1979 r. – oddanie do użytku nowego budynku Szkoły Podstawowej na osiedlu XXX – lecia PRL (obecnie os. Wierzbowym).

1982 r. – na Okręgliku staje ponownie figura Matki Boskiej.

1986 r. – odsłonięcie przed Domem Kultury pomnika „W hołdzie walczącym o wolność Ziemi Budzyńskiej”. Budzyń uczestniczy w telewizyjnym turnieju gmin.

1990 r. – Wójtem Gminy Budzyń zostaje Marcin Sokołowski.

1991 r. – początek budowy sieci gazowej.

1999 r. – Budzyń po raz pierwszy przekracza liczbę 4 tysięcy mieszkańców.

2000 r. – odbywają się pierwsze „Dni Budzynia”.

2003 r. – oddanie do użytku budynku Gimnazjum im. Powstańców Wlkp. przy ulicy Rogozińskiej.

 

2006 r. - podpisanie umowy przyjaźni i partnerstwa pomiędzy gminą Budzyń a niemiecką gminą Ahlerstedt.